Μέσα στο αγωνιστικό κλίμα της Μεταπολίτευσης, μια περιθωριακή ομάδα, οι τυφλοί, πολλοί από τους οποίους ήταν επαίτες, εξεγείρονται ζητώντας Ψωμί, Παιδεία και όχι Επαιτεία. Με την κάμερα στο χέρι παρακολούθησα για δυο χρόνια όλες τις φάσεις αυτής της κινητοποίησης, που έθεσε επί τάπητος τα προβλήματά τους και είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν τα πρώτα βήματα για τη λύση τους. Η ταινία αυτή, μέσα απ’ τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν στη διάρκεια των γυρισμάτων, έγινε ένα μέρος αυτού του αγώνα, ένα όπλο στα χέρια των τυφλών. Απέναντί μας η Εκκλησία, το Κράτος και τα δικαστήρια, η Αστυνομία. Απ’ την άλλη πλευρά, όπου κι αν προβλήθηκε η ταινία, μεταξύ άλλων και σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αναδείχθηκε ο πολιτικός της χαρακτήρας και συγκεντρώθηκαν πολλές υπογραφές από σημαντικά πρόσωπα.